Als je benen het niet goed doen Loslaten

“Wind, wind, mama, mama!’ Rosie kirt en gilt van de pret. ‘Keer, keer.’ Waarmee ze in haar eigen dreumes taal aangeeft: nog een keer. Ik geef mijn zonnebril tussen de glazen een zetje en kijk in mijn linker spiegel. De enige spiegel. Dan knijp ik ferm en snel in de hendel als antwoord op kleine Rosie achter mij. Haar voetjes roffelen vrolijk tegen de rug van mijn stoel. ‘Wiehoooeeeeee!’ Daar gaan we. We crossen heel Amsterdam door. Gevoel van vrijheid is haast nooit zo tastbaar geweest als nu. Ik heb ineens opties. Museumplein, Vondelpark, Oosterpark, andere kinderboerderijen en kindercafé’s met zandbakken en loopfietsjes. Zo is het wel te doen zeg, dat mindervalide zijn. 

Er komt een spannende tijd aan. In september en oktober zal ik aan beide benen opnieuw geopereerd worden. Volgens de orthopeed zijn de operaties niet hetgeen waar ik tegenop hoef te zien. “Nee hoor, dan ga je lekker slapen.” Het traject van de revalidatie zal wederom langdurig en pijnlijk zijn. De woorden komen aan. Afgelopen dagen zit mijn hoofd vol. Ik kan inmiddels toch wel stellen dat ik aardig getraumatiseerd ben geraakt als het gaat om revalideren van mijn aandoening. En de ‘wat als’-machine schiet aan. Gek genoeg beide kanten op.

Stel dat het echt gaat gebeuren, dat ik straks weer als lopende Sanne door het leven ga. Hoe pak ik mijn leven dan op? Ik besef dat ik steevast in mijn hoofd had: ik ben de eerste die weer op de bar danst! Maar de realiteit is (tastbaar) verandert. Alleen al als ik naar mijn lijf kijk is deze niet meer zoals jaren terug. Ik ben inmiddels een vrouw van 35. En moeder geworden. De tijd gaat gewoon door. En wat als de operaties niet helpen? Wat als dit het is? De rolstoel is nog het minst erg. De pijn en vermoeidheid maken het lijden. En ik vind het vreselijk dat ik nu niet meer onafhankelijk functioneer: niet meer werk, niet alleen voor Rosie zorg. Hoppa, ik schiet weer terug. Als ik straks weer zonder pijn kan lopen, hoe gaat het dan met mijn carrière? Alles heb ik achter mij moeten laten. Mijn opleiding voor de BIG registratie, loondienst, eigen praktijk. Lijkt mij niet dat ik zo weer kan aanschuiven. En lukt dat wel, alles zou immens veranderd zijn. Ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn die ik ooit was.

 Foto gemaakt in 2015 Westcoast USA. Ik kon toen nog lopen, maar een strandwandeling zat er toen al niet meer in.

Het zoeken naar mijn nieuwe identiteit voelt bijna vergelijkbaar met toen ik in de rolstoel kwam. (Eruit zal wellicht een tikkeltje gemakkelijker zijn dan er-in). Het is de onzekerheid die mij momenteel alle kanten op beweegt. Totdat ik besefte, dit is ook maar een hoofdstuk. Een hoofdstuk uit mijn leven. Wat uit zoveel meer bestaat dan alleen die benen. En eigenlijk weet ik op geen enkel vlak hoe de toe-komst precies zal gaan. Garanties krijg je niet, zo is al gebleken. Wat een geluk geeft mijn nieuwe scootmobiel mij in ieder geval nu. Rosie, morgen gooien we onze haren los in de wind en gaan we naar het Amsterdamse bos. Het komt vast allemaal goed. Welke uitkomst dan ook.