Mevrouw Karrie

Nog steeds zitten ze ertussen. Dagen dat ik baal. Van mijn aandoening en van de pijn. Maar ook dat ik afhankelijk ben. Hoe blij ik ook ben met mijn scootmobiel, diep van binnen ben ik soms ook verdrietig. Niet meer om ‘hoe mijn leven eruit had kunnen zien’, maar meer omdat het zoveel praktischer is als je alles gewoon lopend kan doen.  

Afgelopen zomer had ik ook zulke dagen. In Frankrijk zie je eigenlijk niemand in een scootmobiel. Ik kijk voor mij uit en lach als Rosie bij mij op schoot zit. Maar stiekem voel ik alle blikken. Geen onaardige gezichten, meer oprechte verbazing. Zo’n jonge vrouw en dan ook nog moeder in een elektrisch karretje. Soms zou ik zo graag ook lekker willen slenteren met Rosie en mijn vriend door een stad. Ergens naar binnen lopen omdat je iets moois ziet. Of die ene kerk op die berg beklimmen (wat nu niet is gelukt).  

Omdat dit gevoel niet heel erg aan de oppervlakte ligt en ik toch aardig blij en gelukkig door het leven ga, heb ik zo mijn eigen manier gevonden om hiermee te dealen. Zo buit ik mijn eigen karretje graag uit voor vertier van kindjes die op ons pad komen. De vriendjes van Rosie (ook allemaal drie jaar) vonden mijn karretje op vakantie zo geweldig dat ze mij half kwijlend aanstaarden als ik ergens reed. Voor de lol liet ik ze even toeteren. Wat een pret! De kindjes die durfden, mochten ook gezellig meerijden. Het liefst met zoveel mogelijk. Dat vind ik zelf het allerleukst. En er dingen aanhangen is helemaal een feestje. Zoals een loopfiets of iets dergelijks. Met daarop ook allemaal kindjes. Zodat we een hele parade vormen.  

In de zomer reden we zo de hele dagen de camping af (alle knuffels ophalen bij de tent). Het gekir, gelach en gejuich halen mij in één klap uit mijn eigen frustratie en zelfmedelijden. De volgende ochtend komt het vriendje van Rosie met een bloemetje in zijn knuisje naar ons toe gelopen. “Hij heeft vannacht over je gedroomd Sanne.” Zegt zijn moeder die achter hem verschijnt. Hij werd wakker en zei: “waar is Mevrouw Karrie!?” Rosie kreeg het bloemetje. En ik de verliefde blik. Sindsdien heet mijn karretje Karrie. En ben ik officieel ondergedompeld als: Mevrouw Karrie. Ach, we maken er maar wat van.