Ik denk dat ik op dit moment bezig ben met het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen in mijn leven: uit de rolstoel komen (waar ik nu al 7 jaar inzit). Ik durf het niet eens hardop uit te spreken. Tegen mijn omgeving zeg ik daarom voorzichtig: ‘kijken of er nog wat vooruitgang te maken is’ of ‘zien of ik nog iets mobieler kan worden.’ Diep van binnen hoop ik natuurlijk op (weer) normaal en zonder pijn te kunnen lopen. (Ik kan kleine stukjes lopen maar met heel veel pijn) Vandaag schoot de gedachte door mijn hoofd dat ik dan mijn scootmobiel en rolstoel kan inleveren. Een ontzettend gek idee. Hoe doe je dan je boodschappen, vroeg ik mij ineens af. Zo moeilijk ik het vond in die scootmobiel te gaan zitten, zo moeilijk vind ik het nu voor te stellen hoe het lopende leven zal zijn.
Ik ben gestart met het derde revalidatietraject. Ditmaal een orthopedische revalidatie. Gericht op het opbouwen van mijn sta en loopfunctie met als doel mobieler te worden. Onderbouwd met verschillende theorieën, methoden en op basis van trial-and-error ben ik gestart met drie keer in de week gespecialiseerde fysiotherapie. De eerste weken waren een marteling. Na elke training barstte ik in huilen uit toen ik thuis kwam. Naast de pijn is er ook een mentale angst waar ik mijzelf doorheen moet worstelen. De pijn roept direct de eerdere ervaringen zeg maar gerust trauma op met jarenlange zeer pijnlijke fysiotherapie en looptraining. Waarbij elke stap voelde alsof er duizenden messen in mijn voeten/ benen gestoken werden en ik gek werd van de pijn die dag en nacht aanhield. ‘Daar gaan we weer.’ Lopen, lopen, lopen terwijl het mij niets anders had gebracht dan een enorm ontwricht leven. Isolatie, ziektewet, eenzaamheid, oververmoeid, prikkelbaar, geld zorgen, enorme pijn, frustraties en nog wat van dit soort thema’s.
Ik heb zelf het initiatief genomen om deze revalidatie nu te starten. Kijken of ik met hele gerichte training verder kom. Maar na de eerste week ben ik van mijn eigen geloof gevallen. Dit gaat nooit lukken. Het is alleen maar pijn lijden. Ik kom nooit van deze klote aandoening af.
Na een ergste pijndag gehad te hebben op vrijdag en ik afspraken moest afzeggen omdat ik teveel pijn had, merkte ik in het weekend toch weer wat herstel. Op maandag wanneer de nieuwe training gepland stond kon ik weer aardig trainen. Ik voel me opgelucht. En vind mijn vertrouwen weer wat terug. Ik ben door de eerste heftige pijnhobbel heen gekomen. Mijn voeten, enkels en benen raken ietwat gewend aan het feit dat er weer iets gaat gebeuren. En ook in mijn hoofd voel ik de rust terugkeren.
Ik kan dit. Ik ga door. Voor wie het prachtige boek The Choice heeft gelezen van Edith Eger houd ik mij vast aan haar quote ‘If I survive today, I will live tomorrow’ maar dan gepersonaliseerd: If I work-out today, I will walk tomorrow.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.