Lekker afzien op het ijs
Lekker afzien op het ijs en de elementen trotseren. Dat hij na zijn ongeluk niet meer kon schaatsen, zat Ad Aarts enorm dwars. Hij liet het er niet bij zitten. ‘Door er anderen bij te halen, heb ik kunnen realiseren waarvan ik durfde te dromen.’
“Ik heb een enorme vechtlust,” vat Ad Aarts samen. “Voor het ongeluk heb ik veel gesport, en daarna heb ik dat zo snel mogelijk weer opgepakt. Mijn zelfdiscipline heeft mij veel opgeleverd. Ik fitness en zwem bijvoorbeeld wekelijks, niet omdat ik dat de leukste sporten vind, maar om spieren te onderhouden die ik weinig gebruik. Door te investeren in mijn conditie kan ik mijn werk doen, er zijn voor mijn gezin, en zonder hulp van buitenaf meedraaien in de maatschappij.”
Veertien jaar geleden is Ad bij een snoeiklus uit een boom gevallen. Hij werkte toen als verpleegkundige op een ambulance en wist meteen hoe laat het was: “Gebroken wervels kunnen weer herstellen, ruggenmergletsel niet. Maar omdat ik een lage incomplete dwarslaesie heb, functioneert mijn bovenlichaam nog prima en kan ik staan met behulp van een rollator.”
Ad prijst zich gelukkig dat hij gewoon kan werken. “Er overkomt je iets ingrijpends, waardoor je leven ontwricht dreigt te raken. Gelukkig bood mijn werkgever mij een omscholing aan en een baan in de meldkamer. Het is werk dat opperste concentratie vereist: achter zeven beeldschermen coördineer ik via verschillende lijnen de inzet van ambulances en een traumahelikopter. Om mijn hoofd na een dienst leeg te maken, fiets ik vaak naar het werk: twee keer elf kilometer, weer of geen weer.”
Voor het eerst op de Icehandbike
Wielrennen en schaatsen waren zijn passies. Na de revalidatie heeft Ad meteen een handbike aangeschaft en sinds een aantal jaar fietst hij wekelijks een langeafstandstocht van een kilometer of zeventig met drie handbikers uit de regio. “Fietsen, zwemmen, op vakantie met de caravan: met wat aanpassingen kon ik bijna alles doen wat ik wilde. Behalve schaatsen. Vóór het ongeluk was ik lid van een schaatsclub en zodra het mogelijk was, stond ik op natuurijs. Lekker afzien en de elementen trotseren, dat dat niet meer kon, zat me ontzettend dwars.”
Toen het eerste ijs verscheen op de sloten en Nederland de ijzers uit het vet haalde, bedacht hij samen met zijn broer Paul een plan. Ze voorzagen het voorwiel van een oude handbike van een sneeuwketting. “Het was behelpen, maar daarmee kon ik in elk geval het ijs op.” Vervolgens nodigde een sportieve collega hem uit om in een groepje mee te doen aan de Alternatieve Elfstedentocht op de Oostenrijkse Weissensee. “Een unieke kans, want alléén deelnemen was uitgesloten. Er moesten mensen om mij heen schaatsten die me konden helpen.” Dat de schaatsers onderweg moesten verhoeden dat zijn icehandbike uit de bocht vloog, beviel hem echter niet. “Het moest beter!” Zoekend naar mensen die hem konden helpen om zijn project te perfectioneren, stuitte hij op een HTS-student die er wel een afstudeerproject van wilde maken. Met diens hulp en een groepje technici werden de schaatsen aan de achterzijde voorzien van een kantelmechanisme waarmee Ad de icehandbike soepel door de bochten kon manoeuvreren.
Nieuwe uitdaging: de Elfstedentocht “
Je kunt niet zonder netwerk”, ondervond Ad. “Want je weet niet alles en kunt niet alles, maar je kunt wel op zoek gaan naar mensen die je kunnen helpen. Door er anderen bij te halen, heb ik kunnen realiseren waarvan ik durfde te dromen. Ik heb mij nooit geschaamd om hulp te vragen: mensen helpen mij graag, zoals ik op mijn beurt ook graag anderen help.”
Ad kan ook weer een duwtje in de rug gebruiken bij zijn nieuwe uitdaging: meedoen aan de Elfstedentocht, mocht die doorgaan. Omdat hij niet kan klunen, kreeg hij tot nu toe geen startbewijs. Dat zit hem dwars. “Daarom ben ik alvast lid geworden van de Elfmerentocht, die eraan voorafgaat. Ik heb mezelf gewoon opgegeven als schaatser; de organisatie weet niet dat ik deelneem met een icehandbike. Mocht een Elfmerentocht deze winter mogelijk zijn, dan hoop ik dat de publiciteit eromheen mij kan helpen om uiteindelijk ook een startbewijs voor de Elfstedentocht te bemachtigen. (Lachend) Zo werkt het spel!”
Tekst: Maria Aarts.