Met deze drie zie ik het weer zitten

“Hé Brammetje!”, klinkt het in Strijen op straat. Ibrahim groet terug. Aan aandacht zeker geen gebrek. Toch was hij lange tijd eenzaam. Tien jaar geleden verloor hij zijn zicht en durfde hij niet meer naar buiten. Maar dankzij Zonnebloemvrijwilligers Kees, Adrie en Richard is dat verleden tijd. 

Kees, Adri en Richard. Elke maandag staat één van hen bij de 76-jarige Ibrahim – ‘Bram’ voor vrienden – op de stoep. Voor een boswandeling, een bezoek aan de markt of een ritje op de duofiets. “Zolang het maar buiten is”, zegt Ibrahim. “Zonder die drie zit ik opgesloten in mijn eigen huis.”

Een beperking met veel impact

Ibrahim kreeg tien jaar geleden een oogaandoening. Nu ziet hij nog maar acht procent met één oog. Een beperking met veel impact. “Ik kan nergens meer in mijn eentje naartoe. Binnenshuis red ik me nog net, maar zodra ik mijn voordeur uitstap, is die zekerheid weg. Het is te gevaarlijk.” 

Natuur

Een groot gemis, want Ibrahim is het liefst buiten. “Lekker de natuur in, dat kan niet meer. Frustrerend, want ik mankeer niets aan mijn benen.” Het ergste is het gevolg daarvan: het gemis aan sociaal contact. “Mijn vrouw en kinderen werken, dus overdag zit ik alleen. Naar iemand toegaan is geen optie. Mensen op straat herken ik niet meer. Dan wordt je wereldje snel erg klein.” 

Gastvrij

Toen kreeg hij de tip om de Zonnebloem te bellen. Een week later ontmoette hij vrijwilliger Kees, met wie het vanaf het eerste moment klikte. Kees: “Bram is een bijzonder mens, dat merkte ik gelijk. Altijd positief, heel sociaal en bijzonder gastvrij. Echt een man die je inspiratie geeft. En hij is een begrip in het dorp: iedereen kent hem. Extra zuur dat hij zo’n pech heeft met zijn ogen. Ik voelde daardoor dat ik veel voor hem kon betekenen. Bram hoort niet binnen te zitten.”

Ik kom weer onder de mensen

Kees schakelde de hulp in van vrijwilligers Adri en Richard, zodat Ibrahim nooit langer dan een week binnen hoeft te zitten. Ibrahim: “Dat is geweldig. Met deze drie kan ik wél naar buiten. Ze geven me een arm, wijzen de weg, waarschuwen voor obstakels en beschrijven de omgeving. Mensen die me op straat aanspreken, herken ik vaak niet. Zij zeggen wie het is. Zo kom ik weer onder de mensen en kan ik weer genieten van het buiten zijn. Ik ben weer de oude Ibrahim. Dat gevoel heb ik gemist.”

Wij staan voor ze klaar!

De vrijwilligers zien het als een vanzelfsprekendheid om er voor Ibrahim te zijn. “Je helpt elkaar toch in het dorp?”, vindt Adri. “En niet alleen Bram, maar ook zijn vrouw. Wij, en onze partners, staan voor ze klaar, zoals vrienden dat doen.” Kees vult aan: “Brams handicap heeft impact op het hele gezin. Het is fijn dat ze mensen in de buurt kennen die ze kunnen vertrouwen. Als Bram een afspraak heeft in het oogziekenhuis of het gemeentehuis, en zijn vrouw is aan het werk, gaat een van ons mee.” 

Adrie vult aan: “En als we op de markt zijn, nemen we wat lekkers voor ze mee. Zij nemen op hun beurt weer lekkere koekjes van vakantie mee uit Marokko. We hebben ze echt in ons hart gesloten.”