Op pad met de Zonnebloemauto Gerbrands laatste reis

“Toen ik hoorde dat ik niet meer beter zou worden, wilde ik nog één keer terug naar mijn ‘roots’. Naar de plekken die mij gevormd hebben, die deel uitmaken van mijn geschiedenis. Deze plaatsen wilde ik aan mijn kinderen en kleinkinderen laten zien. Zodat zij beseffen waar ze vandaan komen. En dat ik het stokje van het leven nu aan hen doorgeef. 

Flexibel rijden 

Omdat ik in een elektrische rolstoel zit, ben ik aangewezen op Valys-vervoer. Maar juist met de trips die ik in gedachten had, wilde ik flexibel zijn. Naar verschillende plekjes kunnen rijden, zelf bepalen wanneer. Alsof je een eigen auto hebt. In een huis-aan-huisblad zag mijn vrouw een advertentie van de Zonnebloemauto. We hebben hem voor alle drie de trips met heel veel plezier gehuurd. 

Bijzondere herinneringen 

Allereerst wilde ik terug naar mijn geboorteplaats: IJmuiden. Daar ben ik opgegroeid en heb ik twee jaar van de oorlog meegemaakt. Ik kon nog precies aanwijzen waar de bombardementen in de stad hadden plaatsgevonden. Dat vond de familie, ook de kleinkinderen, erg interessant. En bij mij kwamen bijzondere herinneringen boven. Zo zat ik als tweejarig jongetje in die tijd ’s nachts wel eens op het dak van ons huis, uitkijkend over de haven. 

Vuurtorenwachter 

Het tweede tochtje ging naar de plek waar ik volwassen ben geworden. Waar mijn vrouw en ik onze kinderen hebben gekregen. Tot slot wilde ik juist terug in de tijd: naar de geboorteplek van mijn opa en oma. Die komen van het eiland Texel. 

Met de Zonnebloemauto reden we naar Den Helder, waar we met kinderen en kleinkinderen verbleven in een familiepark. Vanuit daar gingen we met de auto op de pont naar Texel. Heel bijzonder om daar te zijn. We hebben het geboortehuis van mijn moeder opgezocht, en de vuurtoren beklommen waar mijn opa vuurtorenwachter is geweest. Heel toevallig bestond die dit jaar 150 jaar, dus we konden hem nog van binnen bekijken ook! 

Krijsende meeuwen

Ik ben heel dankbaar dat ik deze plekken nog heb mogen zien. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Het emotioneert me. Ook omdat ik merk dat mijn kleinkinderen mijn boodschap toch meekrijgen. Dat het leven een cyclus heeft. En bestaat uit generaties. Zo zaten we in de haven van IJmuiden een groepje krijsende meeuwen te aanschouwen. Toen zei m’n kleinzoon heel snugger dat deze vogels misschien wel de achterkleinkinderen waren van de vogels die ik vroeger had gezien. Dat vond ik mooi gezegd van hem.