“Niemand kan er tegen zijn dat 's ochtends de zon op gaat, dat onze lucht gratis is en zo ook dat alle mensen dezelfde toegankelijkheid moeten hebben in de wereld. Heerlijk om deel uit te maken van een groep mensen die iets wil waar niemand tegen kan zijn.”
“Ik vind het prachtige woorden, van cabaretier Joep van Deudekom. Hij is één van de leden van het Comité van Aanbeveling van
Wij staan op!. Een beweging van jongvolwassen mensen die vinden dat je ook met een lichamelijke beperking de kans moet krijgen om iets van je leven te maken.
Ik raakte bij
Wij staan op! betrokken toen het nog een idee was. De sfeer sprak me gelijk aan. Ik had sterk het gevoel dat ik zélf iets moest bijdragen aan de verandering die zo hard nodig is. En met het
manifest van
Wij staan op! doen we dat. We voeren een positieve campagne om ervoor te zorgen dat er mét mensen met een lichamelijke beperking gepraat wordt. In plaats van óver hen.
Dat laatste gebeurt meestal niet uit onwil. Maar het kost wel onnodig veel tijd, energie en geld. Ik heb cerebrale parese en heb vorig jaar een jaar lang op bed gelegen omdat de rolstoel die ik had, niet geschikt voor mij was. Uiteindelijk kreeg ik een stoel die aan mijn situatie was aangepast. Daar was ik natuurlijk blij mee. Maar tegelijkertijd dacht ik: hoeveel makkelijker zou het zijn geweest als mij een jaar geleden gelijk gevraagd was wat ik nodig had!
Onze campagne raakte de laatste weken in een stroomversnelling. Collega Pauline Gransier werd gevolgd door een cameraploeg van Kassa. Die filmde onder meer hoe ze handtekeningen verzamelde onder prominente Nederlanders en met staatssecretaris Van Rijn sprak. Hoe we achter de schermen onze campagne organiseren. En hoe singer-songwriter Youri Lentjes (ook lid van ons Comité van Aanbeveling) een campagnelied presenteerde.
Ik merk dat onze inspanningen door veel mensen worden opgemerkt. De leukste reacties die ik krijg, zijn van mensen die ik nooit eerder gesproken heb, maar die wél blijken te hebben gehoord van Wij staan op. Dan denk je: ‘Yes, het werkt!’ Ook mooi is dat we vervolgens vaak horen dat de stellingen uit ons manifest zo realistisch zijn, zo normaal. En dat is precies wat we wilden bereiken. Wat we willen hoeft namelijk niet moeilijk te zijn. Het enige wat er voor nodig is, is moeite doen om mensen te begrijpen.
Een voorbeeld dat ik zelf meemaakte: ik moest mijn studie journalistiek na de propedeuse afbreken omdat de instelling het lesprogramma niet kon aanpassen aan mijn situatie. Nu studeer ik filosofie in Tilburg, en daar zie ik hoe het óók kan. Mijn rooster en studietempo zijn aangepast, omdat ik sneller vermoeid ben en vaak naar het ziekenhuis moet. Men doet zelfs moeite om voor colleges zalen te reserveren waar ik met mijn rolstoel kan komen.
En daar ben ik enorm blij mee. Want daardoor kan ik mezelf ontwikkelen, grip krijgen op mijn eigen leven. Iets wat voor iedereen de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn, zo gewoon als gratis lucht!
