Wéér een mijlpaal voor Wij staan op. Deze week is de beweging van jonge mensen met een beperking te gast bij de vaste kamercommissie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Mede-oprichter Pauline Gransier vertelt in haar gastblog over de kracht van een goed verhaal.
Stel, je hebt een fysieke beperking en je bezoekt een concert. Gelukkig zijn er vaak invalidetoiletten. Alleen: terwijl je je handen wast en wilt kijken of je haar goed zit, kan dat niet. Want de spiegel hangt te hoog. Op loophoogte. In een invalidentoilet!
Het overkwam mij een tijdje terug. Reden om een brief te schrijven naar de concertzaal. Niet om zielig te doen of om ergens tegenaan te schoppen. Ik wilde gewoon, nuchter en realistisch, vertellen wat er beter kon. Ik werd uitgenodigd voor een rondleiding, en kon zo laten zien hoe kleine aanpassingen de zaal een stuk toegankelijker konden maken.
Eigenlijk is dit de essentie van wat we met Wij staan op doen. We proberen veel mensen te bereiken met onze persoonlijke verhalen. De obstakels die we tegenkomen. De mogelijkheden die we zien om onze samenleving zowel letterlijk als figuurlijk toegankelijker te maken. Op een respectvolle maar realistische manier. Waarbij we gelijk ook willen doorpraten over hoe we die verandering samen voor elkaar kunnen krijgen.
Die aanpak werkt. Beter dan ik ooit had durven dromen. Sinds de lancering van
ons manifest, nauwelijks een half jaar geleden, rollen we van de ene verbazing in de andere. Volop media-aandacht. Steun van mensen als Youp van ’t Hek en Youri Lentjes. Uitnodigingen om mee te praten met grote belangenorganisaties. Gesprekken met fractievoorzitters in de Tweede Kamer. Aanstaande donderdag mogen we ons manifest zelfs toelichten voor de vaste kamercommissie voor VWS.
Elk resultaat vind ik weer ongelooflijk. We worden ineens serieus genomen. We krijgen van grote belangenorganisaties te horen dat ze blij met ons zijn. Blijkbaar voegen we als groepje iets toe wat tot nu toe in de discussie over toegankelijkheid ontbrak.
Wat dat is? Zelf denk ik dat onze kracht zit in het feit dat we dicht bij onszelf blijven. Grote organisaties raken al gauw verzeild in een politiek krachtenveld. Wij spreken gewoon namens onszelf, als ervaringsdeskundigen. Dat geeft vrijheid, en de ruimte om openhartig te zijn.
En zoals het voorbeeld van de spiegel laat zien: een verhaal kan een groot thema klein en herkenbaar maken. Natuurlijk ben ik blij dat die spiegel inmiddels op de juiste hoogte hangt. Maar belangrijker is dat mensen aan het denken zijn gezet. En dat weten we met onze verhalen gelukkig steeds vaker te bereiken. Zelfs sommige mensen die me al mijn hele leven kennen, zijn pas de afgelopen maanden écht gaan inzien waarom een toegankelijke samenleving zo belangrijk voor me is.
We leggen de lat hoog: we willen de samenleving veranderen. En ik maak me geen illusies: zoiets kost jaren, misschien zelfs decennia. Maar je moet ergens beginnen. En als er één ding is dat ik in mijn leven geleerd heb, is dat je je niet hoeft neer te leggen bij lage verwachtingen. Jarenlang zat mijn hoofd vol ideeën over wat ik wilde veranderen. Zonder het idee dat er naar me geluisterd werd.
En plotseling is alles anders, dankzij Wij staan op. Het is geen eenzame strijd meer. Ik heb er negen vrienden bij, een hecht team dat voor elkaar klaarstaat. En in een half jaar tijd hebben we méér voor elkaar gekregen dan ik alleen al die jaren ervoor. Ik ben héél benieuwd waar dit eindigt…
Al bijna 5.000 mensen hebben hun handtekening gezet onder het manifest van Wij staan op. Help je mee dit aantal te verdubbelen?
