Een punt achter de oorlog bij Soldaat van Oranje
“Dit is zó levensecht. Ik zit er weer middenin.” Jeanne drinkt koffie in de foyer van de TheaterHangaar in Katwijk. Ze is diep geraakt door de eerste helft van de oorlogsmusical. Heel herkenbaar voor de 75-jarige. “Ik was nog maar een klein meisje, maar het geluid van bommen in de verte maakt indruk. Dat vergeet je nooit meer. Heel mijn leven heb ik me onprettig gevoeld als het onweerde.”
Herinneringen ophalen
Vandaag hoopt ze daar een eind aan te kunnen maken. Door nog één keer terug te gaan naar het gevoel van toen. Daarom wilde ze al lange tijd zo ontzettend graag de musical Soldaat van Oranje zien. “Ik heb mijn herinneringen uit de oorlog nooit los kunnen laten. Daarvoor moest ik het nog één keer voelen, meemaken, herinneringen ophalen aan hoe het ook alweer was. Pas daarna kan ik het afsluiten. Over deze show had ik veel goede verhalen gehoord. Ik wil er al jaren naartoe.”
Elektrische rolstoel
Maar een avondje theater is niet zo makkelijk geregeld in het geval van Jeanne. Zes jaar geleden veranderde haar leven compleet toen ze na een bacteriële infectie haar been moest laten amputeren. Ze raakte afhankelijk van hulp van anderen, kwam in een elektrische rolstoel terecht en werd zo van de ene op de andere dag een stuk minder mobiel. “Ergens naartoe gaan kan ik echt niet alleen. Maar het grootste probleem is nog de kosten: het is voor mij niet haalbaar om een aangepaste taxi te regelen van Rosmalen naar Katwijk.”
Zonnebloemauto
Toch zit ze vandaag te stralen in de theaterzaal. Ze heeft het grotendeels te danken aan de hulp van Ilse, die haar als vrijwilliger van organisatie Divers bezoekt. Zij hoorde van Jeannes wens en besloot te helpen. “Ik vond dat haar lichamelijke beperking geen belemmering mocht zijn om dit te kunnen ondernemen. Ik ben mogelijkheden gaan onderzoeken en ontdekte de Zonnebloemauto. Perfect voor haar! Ze kan er makkelijk in met haar rolstoel en hij is voor een reëel bedrag te huren. Ik kon zelf mijn steentje bijdragen als chauffeur.”
Op de kalender
Ilse regelde stiekem kaarten en besloot Jeanne te verrassen met het nieuws. “Ik kwam bij haar binnen en vroeg om haar kalender. Daarop schreef ik ‘Met Ilse naar Soldaat van Oranje’. Ze keek op en snapte het niet. Ik heb haar echt moeten overtuigen dat ik het meende. Toen het kwartje viel, kreeg ze tranen in haar ogen. En nu zitten we hier.”
Plekje kunnen geven
En – zoals ook de bedoeling was – de voorstelling maakt indruk. Jeanne schrikt op als er geweerschoten klinken en is tot tranen geroerd als de bevrijding wordt nagespeeld. “Deze acteurs zijn fenomenaal. Dit is zó realistisch. Precies zoals ik het me herinner. Binnen een paar seconden zat ik er weer helemaal in. Dat is heftig, maar daar heb ik heel bewust voor gekozen. Het is nodig om de laatste herinneringen te kunnen verwerken. Het een plekje te kunnen geven. Dat heb ik ook geprobeerd met veel boeken lezen over de oorlog, maar dat hielp niet. Dit wel.”
“Het is goed zo”
Na afloop rijden de twee samen met de Zonnebloemauto terug naar Rosmalen. Ilse achter het stuur, Jeanne in haar rolstoel. Door de dichte mist. Jeanne staart naar buiten en denkt terug aan alle indrukken die ze heeft opgedaan. Ilse let geconcentreerd op de weg. Even is het een paar minuten stil. Dan zegt Jeanne: “Deze avond zal ik nooit vergeten. Het geeft me nú al rust. Het is goed zo.”