Op herinneringstour met de Zonnebloemauto
Het is half elf als er op de deur wordt geklopt bij Mina en Jan in het Drentse Ruinen. De burgemeester stapt binnen, met een fotograaf in zijn kielzog. Jan helpt zijn vrouw van haar bed, dat in de kamer, staat naar de bank. Stralend nemen ze de felicitaties in ontvangst. “Jongens, we komen in de krant”, grapt mevrouw Waaijer naar de kinderen en kleinkinderen die zich in het huis hebben verzameld. Als de burgemeester is uitgezwaaid en de familie zit vredig aan de door meneer Waaijer bereidde en geserveerde soep, ziet mevrouw Waaijer opeens iets door het raam. “Een Zonnebloemauto, wat gaan we nou beleven?”
Eindelijk weer eropuit
Als haar zoon Roelof het portier openzwaait, gelooft ze helemaal haar ogen niet. Dochter Klaske grijpt haar bij de hand .“We hebben een verrassing voor jullie. Gaan jullie mee?” Even later zitten de kleinkinderen met opa en oma in de Zonnebloemauto en de rest van de familie in een volgauto. “Ik kom zelden buiten de deur”, vertelt mevrouw Waaijer. “Er is iets misgegaan bij een knieoperatie waardoor ik niet meer kan lopen. Vandaar ook het bed in de woonkamer, want ik kan de trap niet meer op. Ook heb ik nog een hartinfarct gehad. Mijn man duwt liever niet de rolstoel, dus op stap gaan is moeilijk. Dan is het best spannend als je opeens hoort dat je op stap gaat. Eindelijk weer eropuit, ik ben benieuwd! Gelukkig voel ik me heel veilig in deze auto. Ideaal dat je zo met rolstoel en al de auto in kunt en dat er ook nog plek is voor de rest van je gezin.”Oude school
Ze passeren het café waar Mina en Jan elkaar ruim zestig jaar geleden ontmoetten. Café Brinkzicht in Ruinen. “Hier is het allemaal begonnen”, zegt ze. “Een dierbare plek.” Ze rijden door Ansen, het dorp waar Mina geboren is. En ze komen door Dwingeloo. “Kijk daar, mijn oude school”, wijst ze. De kleinkinderen kijken belangstellend door het raam. “Het is allang geen school meer hoor”, licht ze toe, “want huishoudscholen zijn uit de tijd.”Speciale plek
Volgende bestemming zijn de hunebedden bij Havelte. “Hier kwamen we vroeger heel vaak toen de kinderen en later de kleinkinderen nog klein waren. Ze konden hier heerlijk spelen. Dit is echt een speciale plek voor onze familie. Heel leuk om hier nu met z’n allen weer te zijn. Dat is lang geleden.” Even verderop stoppen ze bij een café om wat te drinken. Als ze uitstappen gaat er een raam open en wuift er een vriendin van Mina. De vriendinnen zijn allebei niet mobiel en hebben elkaar hierdoor al lang niet gezien. Ze zijn verheugd door het onverwachte weerzien en kletsen honderduit. “Wat een geschenk is dit”, zegt Mina stralend.
Wapserveen
Dan gaat de reis verder richting Wapserveen, de geboorteplaats van Jan. “Deze weg fietste ik altijd toen ik als jongen in Steenwijk op school zat”, zegt hij. Het is net of het herbeleven van binnen een deurtje opent, want al gauw komen de verhalen en anekdotes over vroeger los. Klaske lacht. “Eerst waren mijn ouders heel stilletjes en gaandeweg zie je dat veranderen. Dit uitje maakt echt iets bij ze los. Je ziet het gebeuren. Hun gezichten lichten op, de ogen gaan glanzen en er verschijnt een glimlach. Zo leuk om te zien!”Koeien
Intussen zijn ze bij het geboortehuis van Jan aangekomen. Een oude boerderij die honderd jaar geleden door zijn grootvader eigenhandig is gebouwd en tegenwoordig wordt bewoond door drie gezinnen. Als ze iemand op het erf zien lopen, besluit Klaske te vragen of ze binnen mogen kijken. “Het mag”, gebaart ze even later. “Ik kan het haast niet geloven”, stamelt Jan terwijl hij over de drempel stapt. “Nooit gedacht dat ik hier nog eens zou komen”, beaamt ook Mina. Jan kijkt om zich heen in de deel. “Hier stonden vroeger de koeien”, vertelt hij en hij wrijft met zijn hand over de zware houten palen. “Ik ben hier in zestig jaar niet meer geweest. Wat is dit mooi.”Weer jong
Glunderend komen Jan en Mina naar buiten. Even zijn ze weer jong. Alle zorgen over de gezondheid van Mina zijn even vergeten. “Kon ik die glimlach op hun gezichten maar in een doosje doen”, zegt Klaske ontroerd. “Het gaat al jaren over haar verminderde gezondheid; over wat er allemaal niet kan. Vandaag is dat helemaal naar de achtergrond. Dat maakt deze dag zo bijzonder.”Cadeautje
Ter afsluiting schuift de hele familie aan in een restaurant in een oude melkfabriek in Wapserveen, waar Jan vroeger heeft gewerkt. Terwijl hij honderduit praat over vroeger, kijkt Mina om zich heen. “Het is zo fijn dat we allemaal bij elkaar zijn. Ze komen allemaal regelmatig hoor, maar om zo compleet te zijn is toch bijzonder. Deze hele dag – met alle herinneringen, ontmoetingen en verrassingen was onvergetelijk. Echt een cadeautje!”
Ook de Zonnebloemauto huren?
De Zonnebloemauto is een rolstoelauto die voor iedereen met een lichamelijke beperking te huur is. Er staan meer dan vijftig auto's verspreid over Nederland. Ook is het mogelijk om een vrijwillig chauffeur aan te vragen. Lees hier meer over de Zonnebloemauto en hoe het huren in zijn werk gaat.