Els en Jacqueline ontmoeten elkaar eindelijk na anderhalf jaar belcontact

De fysieke afstand die corona brengt, maakt dat vrijwilligers en deelnemers elkaar op andere manieren opzoeken. Een mooi voorbeeld hiervan zijn deelnemer Els en haar belmaatje Jacqueline. De wekelijkse telefoongesprekken zijn zo leuk dat ze na anderhalf jaar besluiten elkaar voor het eerst echt op te zoeken. De ontmoeting brengt bij beide dames een lach én een traan. 

Tussen hun telefoons gaapt een afstand van meer dan 150 kilometer, maar vandaag zien ze elkaar dan eindelijk. Deelnemer Els van Dinten uit Eindhoven en vrijwilliger Jacqueline van der Wardt uit De Rijp hebben elkaar meer dan honderd uur aan de telefoon gehad. Gesprekken over lolligheden en serieuze zaken, over vroeger en nu, over lief en leed. Ze delen alles met elkaar, maar hebben geen idee hoe de ander eruit ziet.

Kriebels

“Ik vind het zo spannend”, zegt Jacqueline als ze na de rit vanuit Noord-Holland haar auto voor het appartement van Els in Eindhoven parkeert. Binnen heeft Els evengoed de kriebels. “Voor mijn gevoel ken ik Jacqueline al heel lang. Maar dat is natuurlijk niet zo.”

Het ‘moment suprême’ brengt bij beiden een brede lach op het gezicht. “Dat je zo’n schoonheid bent, had ik niet kunnen denken”, complimenteert Els haar belmaatje. “Maar we hebben het ook nooit over ons uiterlijk gehad.” Jacqueline, met een tas cadeautjes in haar hand: “Ik word er emotioneel van. Dit is toch bijzonder? Door de telefoon ben ik al echt van je gaan houden.” Els: “Dat verwacht je niet, dat je aan het bellen zo’n goede vriendin overhoudt.”

Eenzaamheid

Ze zijn anderhalf jaar geleden begonnen elkaar te bellen, als remedie tegen de eenzaamheid die corona met zich meebracht. Elke dinsdag om vijf uur pakken ze de telefoon. “Een uur is niks”, zegt Els over de gesprekken. Soms wordt het ongemerkt wel half zeven voordat ze ophangen. Volgens Jacqueline werden de gesprekken al snel bijzonder. “Door corona vond je het leven even wat minder leuk.” Els: “Ja, dan zat ik maar voor het raam. Een hand op te steken naar iemand die voorbij liep en die zwaaide dan terug. Dat was het.”

De tekst gaat verder onder de foto

Els heeft het nodig. In haar appartement is ze gelukkig, maar wel alleen. “Mijn man is op zijn zestigste overleden, we hadden geen kinderen. Buiten Jacqueline bel ik alleen nog met mijn zus. Ze betekent heel veel voor me. De aandacht die zij me geeft, is onbeschrijfelijk.” 

Een begrip

Inmiddels is Els een begrip in De Rijp. Daar heeft Jacqueline persoonlijk voor gezorgd. Op enig moment riep ze dorpsgenoten op om een kaartje naar ‘ons Els’ te sturen. Dat heeft de geadresseerde geweten. Uit een lade pakt Els een dik boek dat ze helemaal heeft volgeplakt. “Ik heb wel honderd kaarten gehad en ontving zelfs rozen en een zelfgehaakt hart. Ik blader vaak in het boek. Toen ik onlangs in het ziekenhuis lag, lag het naast mijn bed. Contact met een Zonnebloemvrijwilliger is zo waardevol.” 

Op vakantie

Volgend jaar wil Els met MPS de Zonnebloem mee op vaarvakantie. Jacqueline gaat dan dezelfde week mee als vrijwilliger, hebben ze al met elkaar afgesproken. Tot die tijd, en ook daarna, blijven ze elkaar trouw elke week bellen om hun diepste gevoelens te delen. Want Jacqueline weet dingen van Els die niemand anders weet. “En we lossen ook alle problemen van de wereld op als we elkaar aan de lijn hebben.” Els schiet in de lach. “Ja hoor, we weten het beter dan degenen die het moeten doen.” 

Het verhaal van Jacqueline

Jacqueline is vaarvrijwilliger op het vakantieschip van de Zonnebloem. Nadat de vaarvakanties werden geannuleerd vanwege het coronavirus, werd ze belmaatje van deelnemer Els. In onderstaande video vertelt Jacqueline haar verhaal: