Ben ik een bron van inspiratie of een blok aan je been?

Mijn echtgenoot en ik zijn jeugdliefdes. Ruim 22 jaar zijn we bij elkaar en dat wordt gezien als een prestatie. Niet omdat tegenwoordig veel relaties stuklopen maar omdat ik gehandicapt ben en mijn man nog steeds aan mijn zijde is.

‘Wat goed van hem’ wordt mij gezegd, nadat ik gefeliciteerd ben met weer een jubileum. ‘Voor hem is het ook heel wat he’, daarmee doelend op mijn handicap en het idee dat hij wel voor mij zal zorgen. Niet in de gaten hebben dat ik zo word weggezet als blok aan zijn been in plaats van gezien als volwaardige partner.

Het klopt dat hij de meeste dingen doet waar spierkracht voor nodig is maar mijn inbreng is meer dan knap zitten te zijn en zorgen dat er geurkaarsen branden als hij thuiskomt. We verdelen de taken thuis evenredig. Ik zorg, manage en regel voor onze drie kinderen. Zorg dat de boodschappen besteld zijn en de voorraad op orde is. Ik kook voedzame maaltijden, plak pleisters, werk wekelijks bergen wasgoed weg. Ik ben toen mijn vader ongeneselijk ziek werd nog anderhalf jaar zijn mantelzorger geweest. Men bedoelt het goed, dat begrijp ik heus. Zoals ik ook echt begrijp dat niet iedereen iemand met een lichamelijke beperking in diens nabijheid heeft en dus niet ziet hoe normaal deze mensen zijn.

De keren dat je iemand met een beperking op tv ziet, komen ze vaak ook alleen maar opdraven om te vertellen over hun handicap. En zit er al eens een persoon met beperking in een programma of soapserie dan wordt deze persoon als door een wonder beter, of gaat dood. Personen met beperking worden geportretteerd als inspirerende mensen, helden of vechters, of juist totaal tegenovergesteld als zielige wezens die overal van afgeschermd moeten worden en geholpen met werkelijk álles.

Voor de juiste beeldvorming zou het fantastisch zijn om mensen op tv te zien die iets mankeren, maar waar die beperking niet het onderwerp van gesprek is. Toon mij een nieuwslezer in beeld met één arm. Een presentator in een rolstoel. Of een blinde gast in een talkshow die over diens vakgebied komt spreken, iets wat in de verste verte niets met diens beperking te maken heeft.

Het zou fijn zijn als mensen met een beperking vaker te zien zouden zijn in media op een manier die niet de nadruk legt op de uitzondering die ze zijn, of de obstakels die overwonnen moeten worden. Misschien kunnen we dan nog eens naar het bos om onze hond of kinderen uit te laten zonder bejubeld te worden hoe knap en inspirerend het is dat we dat helemaal alleen doen.